‘Hoe ACT mijn leven met reuma veranderde’
Binnen MET behandeling zetten we verschillende behandelvormen in om cliënten te helpen met uiteenlopende psychische klachten, zoals depressie, angst, een laag zelfbeeld of trauma’s. Acceptance and Commitment Therapy (ACT) is een vorm van therapie waarbij het aanvaarden van klachten centraal staat. Marja volgende bij ons ACT en deelt haar verhaal:
Hulp van Dominique
Ik had al verschillende trajecten doorgelopen, voordat ik het kantoor van Dominique (psycholoog MET ggz) binnen liep. Al twintig jaar leefde ik met reuma, maar mijn leven was er in al die jaren niet op vooruitgegaan. Mijn reuma werd namelijk steeds erger, wat er toe leidde dat ik op mijn 36ste volledig afgekeurd werd om te werken.
Vanaf dat moment realiseerde ik me, dat ik het roer om moest gooien. Wilde ik weer een volwaardig leven leiden, mét reuma, dan had ik hulp nodig. En zo begon ik aan mijn eerste ACT oefeningen, onder begeleiding van Dominique. Door middel van de oefeningen leerde ik om emotionele flexibiliteit te ontwikkelen.
Het was nodig om vermijdingsstrategieën op te geven en de pijn te gaan aanvaarden, want dat hoort er nu eenmaal bij.
Leren om de pijn te accepteren
In de eerste oefeningen leerde ik dat pijn vermijden geen zin heeft. Op de langere termijn kost het je namelijk juist meer energie, omdat je de pijn of het gevoel niet kunt oplossen. Dat vond ik aan het begin héél erg lastig. Want net doen alsof de pijn er niet was, had me juist al die jaren op de been gehouden. Wat zou er gebeuren als ik dit los liet?
Oefening na oefening kwam ik er achter dat er niks ernstigs gebeurde. Ik stortte niet in en mijn reuma werd niet erger. Sterker nog: ik kreeg er juist meer emotionele rust en energie voor terug. Waarom had ik dit niet jaren eerder gedaan?
Negatieve ervaringen in het verleden en meningen van andere zorgde voor een allerlei gedachten over mijzelf. Gedachten die mij tegen hielden om een leven te leiden wat goed bij me paste.
Door één voor één die gedachten te ontleden, besefte ik dat deze gedachten helemaal niet klopte. Want is het echt zo, dat niemand met mij wilt daten omdat ik afgekeurd en ziek ben? Of dat ik door de pijn, niet kan doen wat ik wil?
Door middel van ACT leerde ik (emotionele) pijn van een afstand observerend en zonder oordeel te bekijken. Om de pijn vervolgens toe te laten en te aanvaarden. Ik leerde hierdoor niet alleen dat (emotionele) pijn bij mij hoorde, maar ook dat als ik er van een afstand naar keek er niet in zou verdrinken. Na een aantal maanden hiermee aan de slag te zijn gegaan, leerde ik steeds beter waar mijn grenzen lagen en kon ik ze ook steeds beter bewaken. Daarnaast werd het ook makkelijker om met allerlei emoties om te gaan.
Dromen over de toekomst
Toen Dominique in de laatste sessies vroeg: “Wat zou je in de toekomst nog willen? Wat zijn je dromen?”. Moest ik daar niet lang over nadenken. Want als ik heel eerlijk was, wilde ik heel graag columnist en presentator worden. Maar dat waren ook dromen die super onbereikbaar waren.
Dacht ik. Want nu een half jaar later, schrijf ik (vanuit bed) deze gastblog voor MET GGZ en is net mijn eerste tv programma bij een lokale omroep viraal gegaan. Deze stappen naar mijn dromen had ik niet gezet, als ik dankzij ACT niet was gaan aanvaarden wat ik ben: een jonge vrouw met reuma en (emotionele) pijn. Maar ook iemand die heeft geleerd pijn en negatieve gedachten te aanvaarden en omarmen. En ik ben er nog niet, maar ondertussen leef ik wel mijn dromen na, mét reuma.