Het herstel van Melissa

Melissa: “Na een bijna-doodervaring door alvleesklierontsteking voelde ik me heel slecht. Ik sloot me maandenlang op in mijn kamer en wilde met niemand contact. Tot mijn moeder me meesleepte naar de huisarts. Via het maatschappelijk werk kwam ik terecht bij een psycholoog.

De diagnose: ADHD, angst- en paniekstoornis en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.Toch kreeg ik geen behandeling en werden de negatieve gevoelens alleen maar erger. Ik voelde me niet geholpen en ging me nog meer afsluiten. Ik sliep tot in de middag en zat de rest van de dag te gamen op mijn kamer. Die situatie duurde ongeveer drie jaar.

Begeleiding

Uiteindelijk besloot ik dat het zo echt niet verder kon. Ik zocht zelf hulp bij Marianne, de praktijkondersteuner ggz van MET ggz bij mijn huisarts. Zij zorgde ervoor dat ik begeleiding thuis kreeg via MET de wijk om mijn leven op de rit te krijgen. Dat was ook echt nodig, want ik was inmiddels 27 jaar en compleet hulpbehoevend!

De begeleiding bestond uit gesprekken, al vond ik het in het begin heel moeilijk om te praten over mijn verleden en wat mij dwars zat. Daarnaast kreeg ik hulp met het huishouden. Leren om te koken, mijn administratie op orde te krijgen en om op te ruimen. Ik had namelijk ook een verzamelwoede ontwikkeld, mijn zolderkamer was van top tot teen gevuld met rommel.

Renske, mijn begeleidster van MET de wijk, heeft me niet alleen geholpen met opruimen, maar ook om in te zien waarom ik alles verzamelde: om de leegte in mijn leven, de eenzaamheid, op te vullen. Dat inzicht heeft me geleerd dat ik eigenlijk helemaal geen spullen nodig heb om me beter te voelen. Ik moet vooral leren om meer zelfvertrouwen te krijgen, meer van mezelf te houden.

In Contact

Stapje voor stapje kreeg ik zo meer grip op het leven. Toch leefde ik nog steeds heel geïsoleerd. Daarom ben ik gestart met In Contact, een begeleidingstraject van MET ggz om sociale contacten aan te gaan en te behouden. Het traject bestaat uit begeleiding, maar ook gezamenlijke activiteiten, uitstapjes en thema-avonden.

De eerste avond kreeg ik meteen een paniekaanval. Toch heb ik doorgezet en ben ik een tweede keer gegaan. Ik ben zo blij dat ik dat heb gedaan! Het heeft me sociaal enorm vooruit geholpen, ik ben helemaal opgebloeid. Het gaat nu zo goed, dat ik zelfs 3D-origami workshops geef, wie had dat ooit gedacht?

Ook hebben we met een paar mensen van In Contact een origami-clubje opgericht, dat om de week bij elkaar komt. Het is superleuk om samen te werken aan mooie creaties. En ik heb inmiddels dagbesteding bij een Kringloopwinkel. In het begin zat ik daar in een hoekje om binnengekomen puzzels en spellen te controleren. Nu help ik af en toe in de winkel zelf en heb ik contact met klanten. Dat bevalt me heel goed.

Zelfstandigheid

Anderhalf jaar geleden heb ik misschien wel de grootste stap van mijn leven gemaakt: ik ben op mezelf gaan wonen. Ook dat ging stapje voor stapje; eerst één nacht bij mijn ouders en één nacht in mijn eigen appartement en later wat meer. Sinds een paar maanden heb ik een kitten en sindsdien slaap ik alleen nog maar in mijn appartement. Ik voel me hier nu zo op mijn gemak, dat ik echt niet meer weg wil. Dit is mijn thuis!

Ik krijg wel nog steeds begeleiding van Renske en ben nog in behandeling (cognitieve gedragstherapie). Maar voor het eerst van mijn leven durf ik te zeggen dat het goed met me gaat. Over een paar jaar hoop ik dat ik het helemaal alleen kan doen, zonder begeleiding en behandeling, met een betaalde baan. Ik weet zeker dat me dat gaat lukken!”